એ ગીત...

તારા ઘરની બારીમાંથી સુરજ ઉગશે ને ત્યારે 

સાવરણાને ફૂટશે પાંખો

લીંપેલા આંગણ પર બાઝેલા ઝાકળબિંદુઓ બની જશે બાજરો

ને પછી બધાય વાસમાંથી ઊડી આવશે પારેવડાઓ ચણવા

ચણતાં ચણતાં એ ગાવા માંડશે ગીત

ને એ ગીતમાં નહીં હોય રાજા-રાણીની વાતો

ગીતમાં નહીં હોય કુંવરીનાં રૃપની સ્તૃતિ કે કુંવરનું રાજતિલક

ગીતમાં નહીં હોય જોદ્ધાઓને ઘણી ખમ્માઓ

સાળની જેમ ખટ્ટાક ખટ્ટ લયમાં ગવાતું

સામેના શેઢાનાં સાદની જેમ ઝીલાતું

કુંડમાં બોળેલા ચામડા જેવું મુલાયમ હશે એ ગીત.

એ માનવમુક્તિનું મહાકાવ્ય રચાશે  તારા આંગણામાં જ તારી નજર સામે.

જેમાં થતો હશે સમતા અને સમત્વનો જયઘોષ

એયને દેવચકલી ને દેવકાગડો, 

પેલી કાળી કોયલ ને ધોળોધફ બગલો

લવબર્ડ અને જબ્બર બાજ

બધા એકસામટા ગીત ગાતા ઊડવા માંડશે ચારેકોર.

એ ગીત આપણને જોઈએ છે દોસ્ત

જળ-પવન ને આગની જેમ

કાં ચક્કરની શોધની જેમ
અનિવાર્ય છે એ ગીતનું હોવું.

પણ એને માટે હોવું જોઈશે એક ઘર

સુરજ ઉગી શકે એવી એક ઝીણકી શી બારી વાળુ
ને હોવા જોઈશે ઉડીને તારે આંગણે આવી શકે એવાં મુકત પારેવાંઓ પણ.

- મેહુલ મંગુબહેન, 16 જાન્યુઆરી 2016, અમદાવાદ